Inleiding
De saxofoonfamilie bestaat uit verschillende soorten, elk met unieke eigenschappen. In dit artikel onderzoeken we de vier meest voorkomende saxofoons en wat hen onderscheidt in klank, vorm en speelstijl.
Als je ooit een blazerssectie op het podium hebt gezien, is het je misschien opgevallen dat de saxofonisten soms instrumenten van verschillende grootte bespelen, zelfs instrumenten met verschillende vormen. Soms verwisselen ze hun saxen zelfs van nummer tot nummer.
Heb je je ooit afgevraagd waarom? Als je denkt dat het is omdat elk type saxofoon een iets ander geluid maakt, dan heb je gelijk, maar daar houden de verschillen niet op. In dit artikel gaan we dieper in op wat de vier meest voorkomende saxofoontypes van elkaar onderscheidt, maar laten we eerst iets vertellen over de geschiedenis van dit fascinerende en buitengewoon veelzijdige instrument.
Overeenkomsten
Om te beginnen zijn alle saxofoons, ongeacht het type, conisch, wat betekent dat hun buizen of lichamen breder worden vanaf het mondstuk tot het einde van het instrument. Bovendien bloeit elk van de buizen uit tot een klokvorm aan het einde van de hoorn - een deel dat, passend genoeg, bekend staat als de bell.
Bekers van saxofoons.
Daarnaast zijn de kleppen van sopraan-, alt-, tenor- en baritonsaxofoons in wezen allemaal hetzelfde. Een baritonsax kan een extra klep hebben voor een lagere toon, of een sopraansax kan er een meer hebben voor een hogere toon, maar iedereen die bekend is met het ene type saxofoon kan de andere bespelen.
Hier beginnen echter de verschillen. Terwijl een piano 88 toetsen heeft, en dus een groot scala aan noten, heeft een saxofoon minder mogelijkheden. En omdat elke saxofoon varieert in grootte, verandert ook het toonbereik en de vereiste adem en kracht. Net als bij vocalisten duidt sopraan de hoogste stem aan, alt de volgende hoogste, dan tenor, gevolgd door bariton.
Sopraansaxofoon
De sopraansaxofoon is de kleinste (en lichtste in gewicht) van de vier types en heeft daarom de hoogste toonhoogte. Daarom is hij gevoeliger en dus moeilijker te stemmen dan de andere drie types. Sopraansaxen zijn meestal gestemd in Bes, dezelfde stemming als veel andere orkestinstrumenten, waaronder de trompet.
Bovendien, zoals fans van hedendaagse smooth jazz misschien al hebben opgemerkt, zijn de meeste sopraansaxofoons, in tegenstelling tot hun drie neven, recht, niet gebogen. Sommige moderne sopraansaxen (zoals de SML Paris SC620) hebben een gebogen hals en gebogen bell, waardoor de speler een traditionelere speelhouding kan aannemen en eruit ziet als een bijzonder kleine versie van de grote broertjes.
.jpg "Sopraan, alt, tenor en bariton sax. Wat is het verschil? - woodwinds_altosaxophone_eas451_au_040220_(1)")
Altsaxofoon
Altsaxofoons, die bijna altijd gestemd zijn in de toonsoort Es, zijn de op één na grootste in grootte en de op één na hoogste in toonhoogte. In tegenstelling tot de rechte sopraan heeft de altsax de vorm van de letter “J”. Tenor- en baritonsaxen zijn ook J-vormig, maar de hals van de altsaxofoon is recht gebogen in een hoek van bijna 90 graden.
De kromming in de hals van de altsax geeft de buis meer lengte. Dit vergroot niet alleen het toonbereik naar beneden, maar verdiept ook de klank. Een extremer voorbeeld hiervan is een tuba, die erg groot is en veel kronkels heeft in zowel de hals als de body.
Tenorsaxofoon
De tenorsaxofoon, de op één na grootste en laagste sax in de familie, is het meest bespeelde type saxofoon in de populaire muziek. Hij heeft een groter mondstuk en riet dan de sopraan of alt en is bijna altijd gestemd in Bes. Zoals de legendarische muzikant John Coltrane liet horen, is de tenorsax al heel lang populair, van de inventieve jazz uit de jaren '40 tot de bebop en toeterende rock-'n-roll uit de jaren '50, tot de hedendaagse rock en R&B waar miljoenen mensen vandaag de dag van genieten.
Baritonsaxofoon
De baritonsaxofoon, die gestemd is in Es, is de grootste en zwaarste van de vier. Om het lichaam van de baritonsax te verlengen en de laagst mogelijke toonhoogte mogelijk te maken, is de bovenkant van de hals voorzien van een twist, of “curly-q” - een kenmerk dat in geen van de andere saxofoontypes voorkomt.
Vanwege hun grote formaat en zeer lange neklengte vereisen baritonsaxen de meeste longkracht en een bijzonder “open” (dat wil zeggen ontspannen) embouchure om het lage gerommel van zijn imposante tonaliteit mogelijk te maken. Desondanks kiezen steeds meer jonge muzikanten voor de baritonsax, vooral sinds modern vakmanschap beginnersmodellen zoals de Yamaha YBS-480 lichter en makkelijker te bespelen heeft gemaakt.
.jpg "Sopraan, alt, tenor en bariton sax. Wat is het verschil? - boven_nl(1)")
